Kredyt we frankach, dlaczego kiedyś był tańszy?
Frank jest walutą Szwajcarii i Liechtensteinu, jest również używany jako oficjalna waluta wielu małych krajów w Afryce i Azji. Nie jest oficjalnie uznawaną walutą w żadnym innym kraju, ale jest używany jako waluta rezerwowa również przez wiele państw. Frank szwajcarski jest walutą swobodnie pływającą od 1999 roku i jest jedną z najbardziej stabilnych walut na świecie. Waluta ta jest również nazywana Swissie. Nazwa „frank” pochodzi od łacińskiego słowa „franco”, które oznacza wolny. Wywodzi się od złotej monety Cesarstwa Franków zwanej denierem lub denarem. Frank został wprowadzony w 1803 roku jako nowy prawny środek płatniczy dla wszystkich długów we Francji po tym jak Napoleon Bonaparte ogłosił się cesarzem Francji.
W tym artykule odpowiemy na kilka często zadawanych pytań dotyczących kredytu we frankach: jak działa, jakie są zalety i wady posiadania kredytu w tej walucie i dlaczego kiedyś takie kredyty były tańsze niż teraz?
Proces inflacji a powszechne zainteresowanie kredytami
Inflacja to proces, w którym w pewnym okresie czasu wzrasta ogólny poziom cen towarów i usług. Oznacza to, że siła nabywcza pieniądza maleje wraz z upływem czasu. Innymi słowy, aby kupić te same dobra, trzeba zapłacić więcej pieniędzy.
W efekcie ludzie zaczęli tracić zainteresowanie trzymaniem gotówki i zaczęli szukać sposobów na inwestowanie swoich oszczędności. Kredyt stał się jedną z głównych metod inwestowania pieniędzy.
Głównym powodem, dla którego kredyt był tak popularny wśród inwestorów było to, że oferował gwarantowany zwrot z inwestycji (ROI). Na pierwszy rzut oka brzmi to jak doskonała okazja inwestycyjna! Jest jednak jeden mały haczyk: będziesz musiał poczekać do wygaśnięcia kredytu, zanim będziesz mógł odzyskać wszystkie zainwestowane środki wraz z zarobionymi od nich odsetkami.
Kredyt we frankach zawsze był tańszy niż kredyt w euro
Tłumaczy się to tym, że Bank Centralny Francji miał oficjalny kurs franka, który był niższy niż jego rzeczywista wartość rynkowa.
Na przykład kurs EUR/CHF wynosił 1,3070 w okresie 1993-1998, kiedy Szwajcarski Bank Narodowy nie pobierał jeszcze ujemnych stóp procentowych. Jednak gdybyś chciał zamienić swoje oszczędności na franki, zapłaciłby za nie tylko 1,2700 za euro. Różnica między tymi dwoma kursami znana jest jako „odfrankowienie”.
Dlaczego tak się stało? Ponieważ banki francuskie płaciły mniej odsetek od depozytów we frankach niż banki szwajcarskie od depozytów w euro.
Waluta wolnorynkowa
Frank był walutą wolnorynkową, którą można było wymieniać na złoto po ustalonym kursie. W 1914 roku został powiązany ze standardem złota w wysokości 1 frank = 0,29032 grama czystego złota. Podczas I wojny światowej (1914-18) był powiązany z funtem szterlingiem po kursie 20 franków = 1 funt i z dolarem amerykańskim po kursie 25,8 franków = 1 dolar. Po 1926 roku był powiązany z funtem szterlingiem po kursie 50 franków = 1 funt (20 procent mniej niż przed wojną). Ten kurs utrzymywał się do czasu, gdy rząd porzucił standard złota w 1936 roku i zezwolił na wahania wartości franka w stosunku do walut obcych.
Oficjalnie, odfrankowienie kredytu rozpoczęło się niewiele po tych wydarzeniach.
Frank był kiedyś bardzo silną walutą
Wynika to z wielu powodów: gospodarka kraju zawsze była dobrze zarządzana, a od 1945 roku nie było większej inflacji. Frank korzystał również z pozycji jednej z głównych walut w handlu międzynarodowym.
Szwajcarski Bank Narodowy (SNB) interweniował w razie potrzeby, aby utrzymać wartość franka szwajcarskiego na poziomie zbliżonym do innych walut, zwłaszcza euro. Oznaczało to, że szwajcarskie stopy procentowe były wyższe niż stopy procentowe niemieckich obligacji. Jednak wielu inwestorów nadal wolało kupować szwajcarskie obligacje, ponieważ były one uważane za bezpieczniejsze niż obligacje emitowane przez inne kraje.
